Oł dziołchy mam faze na jakieś dziwne tematy xD
Otóż.
Koszmary i schizy dziecięcych lat proszę mi tu wypisywać, te które czasem do was wracają, z króych dziś się śmiejecie, a może i nadal się boicie tych rzeczy.

Mnie zawsze schizowały muminki. Co nie zmienia faktu, że to moja ukochana bajka. W latach, gdy muminy leciały jako dobranocka [teraz też lecą z tego co wiem] siadałam przed telewizor, i od pierwszych minut trwania bajki czułam takie strazne przygnębienie. Po bajeczce szłam do mamy, mówiłam że boję się buki i płakałam,bo wydawało mi się, że muminki nie są szczęśliwe.
Mama nawet zabroniła mi oglądać muminy, bo tak strasznie przeżywałąm każdy odcinek.
No cóż, po muminach zostało mi to, że hasło 'buka też ma uczucia' powtarzam wszystkim i wszędzie, a jeden dysk mam zapchany odcinkami owej bajeczki.
I czasem do niej powracam. Nawet z mamą [!]
Kolejnym moim koszmarem był, a w zasadzie była pewna pani.
Oglądałyście może Lśnienie, ale nie Kubricka, tylko Stephena Kinga? Był to miniserial, skladaly się na niego 3 odcinki.
Najbardziej przeraził mnie 2gi odcinek. Pamiętam jak dziś.
Mały Danny, wchodzi do zakazanego pokoju 217, wchodzi do lazienki, tam na środku okrągła wanna z białą kotarą.Danny podchodzi i odsłania kotarę a tam.......



Mama musiala ze mną spać ze 3 miesiące. Paniczny strach przed wannami z kotarą pominę.

A dzisiaj co?
Mała obsesja na punkcie tego serialu, owa panienka jest obecnie na moim pulpicie.
Ja się lubie tak męczyć i wspominać

A jak to z Wami było?
Co wstrząsneło waszą małą psychiką?
Czekam na opowieści;d